حدود اوايل آبان ماه سال جاري، رئيس سازمان بنياد شهيد و امور ايثارگران که خود از يادگاران هشت سال دفاع مقدس و جانباز بسيجي (بالاي 70 درصد از کارافتادگي و قطع نخاع) و تکيه زده بر صندلي چرخ‌دار است، استعفا کرد.

نامبرده بالغ بر چهل و چهار ماه در اين استان خدمت کرده که با ادغام موفق ايثارگري و ارايه خدمات ارزنده و درخور توجه و با برقراري ارتباطات عاطفي با گروه‌هاي گوناگون ايثارگري زبانزد خاص و عام شد. قاطبه ايثارگران در آنان بارقه اميدي درخشيده بود و خاندان معظم شهدا از اين که پناهگاهي يافته‌اند و شخصي از تبار شهدا به درد دل آنان گوش مي‌دهد، راضي بودند. مشاور فرزندان شهدا در هر سن و جنسي بود، مردي بود که خود را جا مانده از قافله شهدا مي‌دانست؛ بنابراين، چرا بايد استعفا مي‌کرد؟

با اين اقدام وي، موجي در گيلان پديد آمد و خانواه‌هاي معظم شهدا و ايثارگران از اين که وي خانه‌نشيني را در اين مقطع زماني (دولت مردمي و مورد تأييد رهبري) برگزيده بود، متأثر و نگران شدند. بنابراين،  به محضر وي رفتند و او نيز در پايان مجبور شد علت استعفا را بيان کند که خلاصه آن، وضع ضوابط و مقررات ناکارآمد از سوي مسئولان مرکزي بنياد شهيد و امور ايثارگران و همچنين حمايت‌ نشدن‌هاي مالي براي رفع مشکلات حداقلي ايثارگران بود.

اما سرانجام با پافشاري خانواده‌هاي معظم شهدا و ايثارگران، مبني بر اين خواسته آنان که با وجود همه مشکلات و از آنجا که وي صرفا يک مدير نبوده، بلکه پدري براي اين خانواده‌ها بوده و حال با نبود وي، جاي خالي‌ او احساس شده و اين ذهنيت تقويت مي‌شود که بنياد به گذشته خود بازخواهد گشت و يادآور مرارت‌ها و رنج‌ها و آلام گذشته خواهد بود، استعفاي خود را پس گيرد و اين را بپذيرد که بازگردد.

ايشان نيز سرانجام پذيرفتند، اما نکته قابل توجه اين است، از آنجا که انتظار مي‌رفت با توجه به سوابق درخشان انقلابي، بسيجي ‌و جانبازي و تحصيلات عاليه (مهندس عمران) و خدمات ارزنده وي، از ايشان حمايت و با ابقاي وي موافقت شود، اما با مخالفت به اصطلاح معاون رئيس‌جمهور و رئيس بينياد شهيد و امور ايثارگران کشور روبه‌رو شديم. و اين در حالي است که مراجعات پي در پي نمايندگان خانواده‌هاي گيلاني به تهران و حضور در نهاد رياست جمهوري و نشست با مشاور عالي رئيس‌جمهور در امور ايثارگران (آقاي دکتر رحماندوست) و مراجعه بسياري به استانداري گيلان، نشست با همه مسئولان استاني اعم از استاندار، نماينده ولي فقيه، هيچ کدام نتيجه نداد و به رغم ارايه طومارهاي گوناگون، هيچ يک از مسئولان مربوطه، حتي حاضر به شنيدن سخنان اين افضل‌ترين انسان‌ها نشدند.

هرچند ما خاندان معظم شهدا و ايثارگران هرگز با اين کارها دست از ولايت مطلقه فقيه و انقلاب نخواهيم شست، ولي برخي از پرسش‌ها همچنان بي‌پاسخ مانده که به آن اشاره نموده و اميد داريم گوشي در نزد مسئولان پيدا شود و يا دست‌کم بتوان پاسخي براي آن ارايه داد و يادگاران هشت سال دفاع مقدس را توجيه کرد.